GEEN QUOTUM VOOR MENSENVISSERS

Je ruikt vanmorgen de zilte zee, het strand, de netten die wapperen in de wind. De sfeer van ’n vissersdorp, de geur van vis, water, teer en brandhout. Het is bijna een vakantiefoto. Maar ’t verhaal van vanmorgen zou het nooit 2000 jaar hebben uitgehouden, het zou de tijd nooit hebben kunnen trotseren, als er geen verhaal achter het verhaal zou liggen. Vanmorgen treffen we Jezus aan op het strand, samen met zeven leerlingen. Jezus had ’n houtskoolvuur gemaakt, waarop Hij vis aan het bakken is en brood. En Hij had hen uitgenodigd: komt ontbijten! Ze herinnerden zich het Laatste Avondmaal. Toen ging voor de laatste maal het brood en de beker rond. Ze stonden toen zingend van tafel op. Zelfs zijn waarschuwingen waren ze vergeten. En voordat de haan driemaal kraaide, hadden de meeste leerlingen Hem al in de steek gelaten.

Nu is Jezus opnieuw samen met zeven leerlingen. Ze weten niet wat ze moeten zeggen. Een wonderbaarlijke visvangst. Dat hebben we eerder gehoord van andere evangelisten, op andere momenten. Vissers die de hele nacht zwoegen en niets vangen, Jezus die niet herkend wordt, vertrouwen in een man die ogenschijnlijk een onbekende is, het uitdelen van brood en vis. ‘Het is de Heer’, zegt een enthousiaste leerling die het ineens door heeft: ‘het is de Heer!’ Hij herkent Hem in het vertrouwen dat Hij uitstraalt, de gastvrijheid om samen te eten. De vreemdeling noemt hen vrienden, vraagt om wat vis, legt een vuur aan, vraagt om te komen ontbijten, deelt brood uit en vis. ‘Het is de Heer!’ Niemand van de leerlingen durft te vragen wie Hij is. Waarom niet? Misschien schamen ze zich. Uit angst Hem te beledigen misschien? Of zijn ze bang voor 'n tegenvraag? Want stel je voor, dat Hij op zijn beurt vraagt wie wij zijn?

Soms kom je mensen tegen, bij wie je tot je verbazing merkt: ‘het is de Heer!’ Haar of zijn houding, liefde, tolerantie, oprechtheid lijken dan verdraaid veel op wat Jezus heeft gedaan en gezegd. Johannes merkt op dat het de derde keer is dat Jezus aan de leerlingen verschijnt na zijn dood en verrijzenis. De derde keer! Drie keer is scheepsrecht! Nu moet het onderhand wel voldoende en duidelijk zijn. Nu moeten ze weten wat navolging inhoudt. Wij moeten nu begrepen hebben wat het wil zeggen in zijn spoor te gaan. Wij noemen ons christen. Maar weten we wel wat die naam betekent? Christen-zijn betekent: de Christus navolgen. Het betekent ook: je netten op Zijn bevel durven uitgooien. Dat is vaak niet makkelijk. Vooral als je door verdriet getroffen wordt, als je maar weinige redenen hebt om je gelukkig te voelen, als je de toekomt er donker inziet. Op zulke momenten heb je meer behoefte aan de Heer die je levensweg verlicht, dan dat je zelf lichtdrager voor anderen kunt zijn.

Toch nodigt Jezus ons uit om ook op zulke momenten de netten maar uit te werpen. 153 vissen worden er gevangen. Bijbelgeleerden menen dat ze in de tijd van Jezus op de hoogte waren van het bestaan van 153 vissoorten. Dan zou met deze opmerking bedoeld zijn dat iedereen zich door God mag laten vangen, geen mens uitgezonderd, ook niet de mens die gelouterd is in verdriet. 153 vissen staan voor alle mensen. Dat is ook wat Johannes verder in zijn evangelie vertelt: trekt uit naar de uiteinden van de aarde en doopt hen in de naam van Vader, Zoon en heilige Geest. Vissers van mensen mogen wij worden. En die visvangst geen grenzen, kent geen quotum.

Elke week samenkomen om eucharistie te vieren herinnert ons aan het feest van Witte Donderdag. Met dat laatste avondmaal hadden de leerlingen ook niet zoveel moeite. Maar vanmorgen horen wij hoe de taken worden verdeeld: Petrus krijgt zijn taak en wij onze opdracht om vissers van mensen te worden. Niet om mensen gevangen te nemen, maar om ze warm te maken voor de liefde van de Verrezen Christus. De binding aan Jezus is ook de binding aan de mensen om ons heen. Maar aan de wonderbaarlijke visvangst gaat er een nacht van eenzaamheid en vertwijfeling vooraf. De hele nacht hebben ze niets gevangen. Ze zijn uitgeput. Bij het bouwen van de nieuwe aarde zullen ook wij rekening moeten houden met teleurstellingen. Soms zijn er tijden waarin onze netten leeg blijven, we vissen dan letterlijk achter het net.

Langzaam komen de leerlingen tot de ontdekking dat de vreemdeling Jezus is. Ook wij proberen deze wereld te veranderen op een manier waarop we niet in de gaten hebben dat de Heer naast ons staat om ons te helpen. Petrus trekt het net aan land. Ook als meningen ver uit elkaar lopen, mag het net niet scheuren. Helaas is dat in de geschiedenis te veel gebeurd. Te veel mensen zijn uit de boot gevallen. Meningen kunnen ver uit elkaar lopen. Telkens weer dreigt het net te scheuren: in de kerk, tussen de kerken, in onze gezinnen. Kinderen die zich losscheuren van hun ouders. Ouders scheuren zich los van elkaar, mensen scheuren zich los van de kerk. Maar het evangelie van vanmorgen kan ons leren dat 't net héél kan blijven als wij ons laten leiden door de Geest van Gods liefde.

Soms vallen er mensen uit de boot, scheurt het net in tweeën. Maar telkens mogen wij bij God en elkaar terugkomen om vergeving. Dan doen we boete. En dat woord boete stamt ook uit de visserswereld. Als de netten geboet worden, worden de eindjes weer aan elkaar geknoopt. Zo mogen ook wij, als de gaten in ons leven te groot geworden zijn, boetedoen. Dat wil zeggen: wij mogen de eindjes van ons leven weer aan elkaar knopen! Daarom beginnen we elke viering met een schuldbelijdenis. Omdat we weten dat wij gebroken mensen zijn. Maar hoe vaak we ook struikelen, God zal voor ons de gaten dichten, zolang wij oprecht staan tegenover Hem, tegenover elkaar en tegenover onszelf.’ Wij mogen elkaar blijven herinneren dat wij elkaar vissers mogen zijn. En op onze bekeringsdrift mogen we weten dat wij als ‘vissers van mensen’ geen quotum kennen. Ook Jezus kende in dit opzicht geen quotum. Voor hem was iedereen welkom op weg naar de hemelse Vader.

Ambro Bakker s.m.a.
Pastoor-deken RK Amstelland
Locatie: H. Augustinus