ALS HET OM DE LIEFDE GAAT

Dagelijks zenden talloze radio- en tv-stations in de hele wereld hun programma's uit. Miljarden woorden en beelden omklemmen onze wereld als de draden van een kluwen wol. Er zit voortdurend muziek in de lucht. Maar om al die geluiden te kunnen ontvangen moet je wel een radio of tv aan hebben staan. Anders hoor of zie je niets. Hoe mooi ’t programma ook mag zijn, de mooie muziekstukken en die schitterend voetbalwedstrijd en onze Eurovisiesongfestival blijven dan in het luchtledige hangen.

De lucht zit vol: niet alleen met beelden en geluid, de lucht is ook bezwangerd van liefde en geloof. Maar ook die beelden kun je niet opvangen door ergens een knop om te draaien. Je moet je zélf omdraaien, je antenne goed gericht houden, zélf aanstaan, openstaan voor de beelden die God ons dagelijks doorgeeft. Openstaan voor de woorden van Jezus: ‘hebt elkaar lief, zoals ik U heb liefgehad!’ (Joh.13:34) Woorden die al zo'n tweeduizend jaar rond deze wereld hangen. Wie vangt ze tegenwoordig nog op?

Jezus heeft het vaak over de liefde en gerechtigheid. En zijn boodschap is na tweeduizend jaar nog op vele golflengtes waar te nemen. Zijn woord klinkt nog elke dag in eucharistievieringen en in de verkondiging, maar is ook herkenbaar in de gewone dingen van elke dag. Je kunt Gods beeld opvangen in de wonderen van de natuur, in die schitterende natuurfilms, maar ook in een vriendelijk woord en een menselijk gebaar. Zelf kun je Gods liefde tegenkomen in de stilte van het bestaan. Of zoals de Belgische priesterdichter Guido Gezelle dat zo schitterend gezegd heeft: ‘als de ziele luistert, spreekt 't al 'n taal dat leeft’.

De taal van God is taal van de liefde. Zoals de Indische wijsgeer Rabindranath Tagore terecht zegt: ‘zolang er nog ergens een kind op de aarde geboren wordt, is dat 'n teken dat God nog verder wil met deze wereld.’ Als je je antenne goed richt, ontdek je naast al die beroerdigheden die dagelijks over het scherm worden uitgestort, er nog veel genade is en dat er nog zo ontzettend veel goede dingen gebeuren. Dat zeggen we soms tot elkaar: wat een genade om zo'n dochter, zo'n vader te hebben. Wat een genade om een goeie buurman op je beeldscherm te ontvangen. Wat een genade als jij op jouw beeldscherm het beeld van Gods en elkaars liefde mag ontvangen! Maar God krijg je pas op je beeldscherm te zien, als je hart rustig wordt en je je niet meer laat opjagen door de waan van alledag.

Soms zijn we de liefde, beeld van God, volledig kwijt. Dan is ons leven zwart, grijs en grauw. Het zijn storingen die veroorzaakt worden door ons eigen egoïsme. We zenden zelf beelden uit die het beeld van God verstoren. Dan zijn we stoorzenders geworden. En hoe vaak verstoren we het beeld van God en zijn liefde niet? Hoe vaak zijn we er zélf niet de oorzaak van dat mensen om ons heen het beeld van God niet meer op hun netvlies doorkrijgen? Soms zijn er tijden dat wij onze antenne verkeerd gericht houden. Dan lijkt God en zijn liefde uit de wereld verdwenen. Dan breekt de wereld massaal in tweeën en sterven mensen met miljoenen tegelijk. Dan is het beeld van God ver te zoeken. Dan vervaagt het beeld. Zoals Gods beeld, de liefde, nu dreigt te vervagen door onze honger naar welvaart en bezit. Dan houden we ons blind en doof voor de liefde. Je leven afstemmen, niet op wat de wereld ons voorhoudt, maar je leven afstemmen op God. Evangelisch leven noemen we dat. Het betekent heel concreet dat je je niet langer laat leiden door de waan van elke dag, maar dat je teruggaat naar de wérkelijke vragen van het leven, de vragen waar alles wérkelijk om draait. Dan werk je mee aan een wereld waar ieder mens aan zijn trekken mag komen, mensen ver weg en dichtbij.

Op de puinhopen van de wereld bouwden we een nieuwe welvaartsstaat. En in het begin van de meidagen gingen onze gedachten uit naar de miljoenen mensen die in de oorlog het leven hebben gelaten. Maar heeft niet uitgerekend het Joodse volk aan den lijve ervaren dat de vernietiging de kiem van het nieuwe leven in zich draagt? Het bloed van de martelaren is de hoogste prijs die wij elkaar kunnen betalen. Het is als met de dorre bladeren die in de herfst van de bomen vallen: ze dienen de boom tot nieuw leven: vruchtbare grond van de liefde.

En nog stééds zijn er mensen die vonken in de duisternis losslaan. Daarna is het weer pikkedonker, maar ze geven ons weer nieuwe moed. Want in ogenblikken van grote benauwenissen weten we dat het Licht er is. Dat hebben de vrienden van Jezus ook zélf aan den lijve ervaren. Na Goede Vrijdag leek hun leven zinloos en pikkedonker. Op hun levensscherm was het beeld van God volledig verduisterd. Maar dan breekt tóch de hoop door! Er worden weer beelden ontvangen!

En langzamerhand ontdekken we dat het beeld van God weer zichtbaar wordt, als we onszelf bijdraaien, omdraaien. Dan breekt de vlam door, grijpt ontembaar om zich heen, neemt alles en iedereen in zich op. Soms wordt de vlam van de liefde weer zwakker en sterft langzaam weg, om te verdwijnen onder de as van ons egoïsme... Maar het blijft smeulen, tegen de verdrukking in. Mag ook onze generatie ervoor zorgen dat Gods beeld in deze wereld niet verder vervaagt en duister wordt. Laten we ons leven niet onderbelichten of de God en zijn liefde laten wegdrukken door stoorzenders. Mogen wij, met het Pinkstergebeuren voor ogen, ons leven afstemmen op de liefde van God en de liefde tot onze naasten.

Ambro Bakker s.m.a.
Pastoor-deken RK Amstelland
Locatie: H. Augustinus