FEEST VAN DE HEILIGE WILLIBRORD

Paus Gregorius de Grote stuurde in de 7de eeuw Benedictijnse monniken vanuit Rome naar Engeland. Zij brachten daar het evangelie. Een van hen, Paulinus genaamd, drong door tot het verre Northumberland, waar de plaatselijke vorst, koning Edwin, zich zeer voorzichtig toonde tegenover de nieuwe leer. De koning riep een vergadering van wijzen bij elkaar. Eén van hen zei: "Koning, als u midden in de winter met uw graven en vazallen rond het haardvuur zit in een behaaglijk warme zaal, terwijl het buiten stikdonker is en de storm om het kasteel heen giert, dan gebeurt het ineens dat een kleine vogeltje de zaal binnenvliegt. Hij cirkelt een paar keer rond in de warme zaal en verdwijnt weer naar buiten. hij keert terug in de duisternis van de winter. Zo is het, dunkt me, ook met het mensenleven. We weten niet wat er aan vooraf is gegaan en wat er op volgt. De koning zei: als die nieuwe leer ons daaromtrent inzicht verschaft, is het de moeite waard om haar te volgen (NK, pag.4)

Vandaag vieren wij het feest van de Heilige Willibrord, patroon van de Lage Landen. Deze Benedictijner monnik kwam als "vreugdebode" over de zee en bracht ons land in contact met het Christendom. Rond 700 legde Willibrord de fundamenten waarop de kerk der Nederlanden is gebouwd. Op het Sint Janskerkhof in Utrecht staat nog steeds een ruiterstandbeeld van Willibrord. In 1989 werd 'n standbeeld van hem onthuld in Oegstgeest. Het bijzondere was toen dat ook andere christelijke kerken een forse subsidie voor dat beeld hebben gegeven. En terecht, denk ik, want Willibrord stamt uit een tijd dat het christendom nog niet zo verdeeld was.

Soms vraag ik me af: wat hebben wij gedaan met de erfenis van Willibrord? Overal sluiten er kerken en kloosters. En te begrijpen ook, want de meeste kloosters zijn ge¬bouwd als centra voor onderwijs en gezondheidszorg. Dat werk is overgenomen door leken. Het is een goede zaak dat íedereen zich nu verantwoordelijk weet voor onderwijs en ziekenzorg. En de missiepaters zijn vrijwel overal vervangen door een land¬eigen clerus. Het zware werk van de kerkplanting is achter de rug. Een gezonde zaak als je je langzamerhand overbodig weet te maken en de verantwoordelijkheid voor het evangelie in handen legt van de mensen zelf. In de Middeleeuwen kenden alle grote steden tientallen kloosters in het centrum van de stad. Amsterdam en Utrecht hebben veel kloosters gehad in het centrum. Oude straatnamen in Amsterdam herinneren aan deze tijd (Augustijnensteeg, Sint Olafsteeg etc.) En al die kerken dan die sluiten? De kerk heeft wel grotere stormen gekend.

Willibrord was een zwerver die pelgrim werd. Een pelgrim weet waar hij naar toe gaat. Hij is gebonden aan zijn reisdoel. Wat onderweg gebeurt is niet belangrijk, als hij zijn doel maar bereikt! Bereiken wij ons doel? Waarom raakt het evangelie zo versleten? Of zijn onze eigen telefoonlijnen zó bezet dat er geen gesprek met God meer plaatsvindt? Hoe zijn we omgegaan met de erfenis van Willibrord? Als Willibrord morgen weer op¬nieuw zou landen in Katwijk, zou hij dan alleen nog maar een stel gehoorgestoorden aantreffen? Of zouden we het opnieuw aandurven om onze afgoden aan de kant te zetten en te luisteren naar wat hij ons te zeggen heeft?

Alle vier evangeliën eindigen met de opdracht om er op uit te trekken. Vandaag horen we dat weer. Na emoties rond het lijden, het sterven en de verrijzenis van Jezus moeten zijn volgelingen zich niet aan Hem vastklampen. Ze mogen niet wezenloos naar de hemel staren, maar ze worden er op uit gestuurd om hun ervaringen met God te vertellen aan iedereen die dat maar wil horen. Ook ons wordt gezegd: trek er op uit! Laat zien dat God je alles in het leven waard is. Dat je alles wilt doen om Hem te volgen. Want Hij is de enige die ons in contact kan brengen met God. En laten wij er maar voor zorgen dat wij die belangrijke draad naar God niet in ons leven doorbijten! Als de leerlingen radeloos zijn en het niet meer zien zitten, krijgen ze van Godswege de opdracht om terug te gaan naar de berg in Galilea, waar Jezus zijn schokkende Bergrede hield: zalig de armen van Geest, de hongerigen, de bedroefden, zij zullen het land bezitten. Als je vastloopt in je roeping, ga maar weer eens terug naar de berg en luister opnieuw naar de woorden van de Bergrede, die voldoende explosief materiaal bevatten voor een wereld die anders moet en anders zal worden. In Gods Naam!

375-JAAR AUGUSTINUSPAROCHIE

Wat wens ik onze Augustinusgemeenschap toe in ons derde millennium? In het Augustinusnieuws, ons parochieblad, heb ik onlangs onze parochie niet vergelijken met een schip. ‘t Schip van de kerk” noemen we het vaak. Eigenwijs, als ik kan zijn vergelijk ik het liever met een trein. Dat de kerk wel vergeleken wordt met een schip, maar nooit met een trein, kan nauwelijks toeval zijn. Gebaande wegen, automatische wissels, en slagbomen langs het traject, waardoor het overige verkeer van de route geweerd kan worden, zijn de kerk niet gegeven (al zijn er mensen die dat betreuren!) In de 2000 jaren die achter ons liggen heeft "het schip van de kerk" veel averij opgelopen!. Sinds Jezus het roer in handen van mensen heeft gegeven zijn de botsingen niet van de lucht geweest. Maar het is en blijft wonderlijk dat wij steeds weer op de brokstukken ons blijven verzamelen en opnieuw hun koers bepalen.

Er zit veel waars in dat oude spreekwoord: "God heeft ons geen kalme vaart beloofd, maar wél een behouden thuiskomst. Waar mensen oprecht blijven blijkt de juiste balans, de juiste koers tóch gevonden te worden. Het Evangelie is bron van eenheid, maar helaas ook bron van veel verdeeldheid. Meer dan ooit zijn we ervan overtuigd dat we al onze zeilen bij moeten zetten om in de stormachtige ontwikkelingen van deze tijd onze koers te kunnen blijven bepalen om het Evangelie en de evangelische waarden ook door te kunnen geven aan toekomstige generaties! Steeds meer mogen wij elkaar vinden in datgene wat ons samenbindt: bezinning, vieren, acties en gebed. Misschien "langs ongebaande wegen" zoals Huub Oosterhuis zegt "met iets in ons hoofd dat stroom en licht geeft". De kerk als trein:

ONDERGROND
De stevige ondergrond van zand en grind (het geloof van onze ouders) geeft vertrouwen voor verdere uitbouw en opbouw.

SPOOR
Een duidelijk spoor markeert de weg naar de toekomst. Kiezen voor een eigen rit, zet je al gauw op een dood spoor. Als spoorlijn ben je altijd verbonden met andere lijnen: mondiaal, landelijk, maar ook regionaal.

DWARSLIGGERS
Daarvan zijn er voldoende ook in onze parochies aanwezig! Ze halen soms de vaart uit de samenwerking, maar de ervaring leert ook dat elke trein verder kan door de aanwezigheid van juist de dwarsliggers!

WISSEL
Het is niet alleen wenselijk, maar ook heel noodzakelijk om op het juiste moment de wissels om te gooien.

RANGEREN
Rangeren is een kunst. Uitrangeren is vaak de makkelijkste weg, maar niet de weg van Jezus Christus!

ZWARTRIJDERS
Niet wij bepalen wie er met ons mee gaat. Welkom is iedereen - van welke kleur, ras, gods¬dienst, seksuele geaardheid, inkomen, kerkbinding of wat dan ook.

STOOTBLOK
Af en toe lastig, krijg je soms flinke hoofdpijn van! Maar misschien moeten we dankbaar zijn dat we af en toe moeten stilstaan: om te herstellen en op adem te komen.

ROEST EN ONKRUID
Als een spoor niet wordt gebruikt, ontstaat er roest. Bovendien krijgt het onkruid alle kansen om het spoor te overwoekeren.

HORIZON
Een visie, een horizon, doet meer vermoeden dan je nu kunt zien. Het werkt blikverruimend, geeft vaak nieuwe perspectieven.

ZONLICHT
De warmte en het licht van de zon (Gods Koninkrijk en zijn Gerechtigheid) zijn weldadig. Ze zijn tevens doel van de reis.

TENSLOTTE

Veel parochianen zijn in de weer om er een onvergetelijke feestmaand van te maken. Uit ervaring weet ik nu dat alles weer loopt als een trein! Wij spreken naar God onze dank uit voor ons verleden, ons samengaan in het heden en vragen Zijn zegen over hopelijk nog een lange toekomst voor onze Augustinusgemeenschap. Ik wens u allemaal een fijn en onvergetelijk feestmaand toe. In het voetspoor van het verhaal van de Levende, in het voetspoor van de H.Willibrord en de H.Bonifatius. In het voetspoor van de H.Augustinus, in het voetspoor ook van het geloof van onze ouders en voorouders. Zij hebben ervoor gezorgd dat wij deze maand dit feest kunnen vieren. God-zij-dank!

© Pater Ambro Bakker s.m.a.
Pastoor van de H.Augustinus
Amsterdam-Buitenveldert