EEN EREPALM

Eerlijk gezegd begrijp ik er maar weinig van. Aan het begin van de week roepen mensen dat je de nieuwe koning bent en zwaaien enthousiast met palmtakken, aan het einde van de week hang je aan het kruis. Heeft u dat wel eens meegemaakt dat de mensen jou geweldig vonden, interessant, de moeite waard en dat je naderhand werd afgemaakt door diezelfde mensen? Dat ze zeiden: hij kan doodvallen, hij met zijn verhalen, hij met zijn God, hij met zijn smoesjes. Hij kan weg, hij hoeft niet meer, hij is verkocht voor 30 zilverlingen, een paar honderd euro. Die dingen gebeuren. Wist je dat?

Jezus van Nazareth, een mens als wij. Niet in een huis, niet in een auto, niet eens een steen om zijn hoofd op neer te leggen. Een van die miljoenen ontheemden, mensen waar ze maar mee doen, meer underdog dan superstar. Jezus van Nazareth, besproken, beschreven en verfilmd, maar altijd nog meer honger en pijn geleden dan het tuig dat geld aan Hem verdiende. Die dingen gebeuren. Wist je dat?

Mensen lopen het huis uit, de straat op, Hem tegemoet. Eindelijk iemand met het hart op de tong, - eindelijk iemand met geen blad voor de mond, - eindelijk iemand om je aan vast te houden; de stad leeft er van op. Maar als een slang verscholen roeren de machten zich: afwachten, loeren, strikken zetten. Eindelijk is Hij binnen handbereik, de onrustzaaier, de volksmenner, de arrogante ketter, gevangene in de stad. Terwijl het feest nog duurt, worden plannen beraamd. Wist je dat?

Als we de evangelisten mogen geloven, hebben de leerlingen daags voor Jezus' kruisdood nog ruzie gehad over de vraag wie van hen de voornaamste was. Daags voor z'n kruisdood heeft Jezus hen nog van repliek gediend: Wie de grootste aan tafel is? Natuurlijk de gastheer! Nu luister goed: Ik ben onder u als Diegene die niet aan het hoofd van de tafel zit, maar als Degene die dienaar wil zijn, als een slaaf die de voeten wast. Zo was ik de voeten van mijn leerlingen (en daarmee meteen hun oren!).

Palmpasen 2012: overal ter wereld staan mensen stil bij 't feit dat Eén van ons, Jezus Christus, vredesengel, werd ingehaald als vredesvorst. Hoewel Hij welkom was, werd Hij bespied, verraden, opgepakt, herdenken mensen hoe Hij Zijn testament schreef in brood en beker, in zijn lichaam en bloed.

En nog steeds is het wrede mensenverhaal niet ten einde. Nog steeds worden profeten van naam de mond gesnoerd, verdonkeremaand, uit de weg geruimd, van achter het altaar weggeschoten. En tussen de wereldcoulissen staan nog steeds de machten die toezien, ingrijpen, zoals indertijd gebeurd is met Jezus van Nazareth. Mensen, met list en smeergeld in handen gekregen, diplomatiek ter dood veroordeeld. Hij moest er aan geloven. Ooit gehoord van een proces contra Jezus van Nazareth? Pilatus, Kajafas, speelballen, meer zijn ze niet. En nog elke dag worden mensen gekruisigd. Ze moeten verdwijnen: mensen die het smerige spel van deze wereld niet wensen mee te spelen. Mensen die niet zijn om te kopen, die steekpenningen weigeren. Mensen met wie niet te sjoemelen valt.

Palmzondag 2012: geen herinnering aan wat tweeduizend jaar geleden is gebeurd, maar een opdracht voor mensen nu! God is er voor ons. En eens, bij God thuis gekomen, is die erepalm voor ons. Wat palmtakken achter een kruis gestoken. Het ezeltje is over vijf dagen - op Goede Vrijdag - alleen nog maar een grauwe plek in het donker, mistroostig als een verwelkende bloemenwagen na een verregende bloemencorso.

Maar dat palmtakje blijft achter onze kruisen zitten. Om ons er aan te herinneren dat het ooit in de toekomst ook onze erepalm zal worden, als wij alles doen wat mogelijk is om Gods koninkrijk in deze wereld op te bouwen in naam van de Gekruisigde, maar vooral van onze verrezen Heer, Jezus, de Messias.

© Pater Ambro Bakker s.m.a.
Pastoor-deken H.Augustinus
Amsterdam-Buitenveldert