LACHEN MAG VAN GOD – MASKERS AF

De boog kan niet altijd gespannen blijven. We leven in een jachtige wereld. Er gebeurt van alles en dat levert een hoop stress op. Daarom is het belangrijk dat je je af en toe ontspant. Dat doen veel mensen ook in de Carnavalsdagen. Drie dagen van zwaaien en zwieren, van plezier maken en lachen. Nou zijn wij noordelingen niet zo van die carnavalsvierders. In het zuiden wordt nog in veel kerken begonnen met een carnavalsviering. Op de eerste rij zitten dan de prins en de prinses met de Raad van Elf en het Dweilorkest. Maar mag je ook lachen en plezier maken in de kerk? Dat valt niet mee. Als je als predikant tijdens de preek iets grappigs zegt, dan wordt er hoogstens hier en daar wat gegniffeld. Maar lachen mag van God, ook in de kerk. Want de kerk hoeft geen plek te zijn van grote inspanning, het mag ook een plek zijn van ontspanning. Even bijkomen van de drukke week die achter je ligt.

Alleen mensen kunnen lachen. We zouden vreemd opkijken als opeens onze hond of kat zou beginnen te lachen! Mensen lachen wel. En elke bioloog kan ons vertellen dat we tijdens het lachen veel minder spieren gebruiken dan wanneer we boos kijken! Dan moeten we ons echt inspannen. Dus waarom zouden we ons niet meer leren ontspannen en wat minder boos kijken? Lachen relativeert het leven, maakt problemen niet groter dan ze al zijn. Mensen kunnen lachen, glimlachen, schaterlachen, hun buik laten schudden van het lachen. Je kunt lachen als een boer die kiespijn heeft. Zelfs (zegt het woordenboek) kun je lachen als een geit op een zinken dak! Soms lachen mensen zich een breuk, een bult, een ongeluk, zelfs een beroerte! Er gaat veel verkeerd in ons leven en in onze wereld. Wij blijven alleen gezond, als de boog niet altijd gespannen blijft.

Wordt er in de Bijbel dan ook gelachen? Meer dan u denkt! Maar we luisteren naar die verhalen met starre gezichten. Jezus vertelt die verhalen en je ziet de mensen genieten. Jezus zegt:

Wie spreekt er nu over een splinter in het oog van je buurman, terwijl je zelf een balk in je eigen oog hebt? (Matteüs 7:3-5)
Wie kan zijn lachen inhouden als het gaat om Sint Jan de Doper, de knoesterige man met zijn bulderstem die wordt vergeleken met een riethalm die wordt bewogen door de wind? (Lucas 7:24-25)
En dan die suggestie dat iemand een lamp aansteekt om die onder zijn bed te zetten. (Matteüs 5: 14-17)
Of die van een kameel die door het oog van de naald probeert te kruipen! (Marcus 10:25)
Of neem het verhaal van de man die midden in de nacht zijn buren uit bed haalt om een brood te lenen, omdat hij onverwacht bezoek heeft gekregen. (Lucas 11:8)
Of die rechter die bang is om een blauw oog te krijgen van de weduwe die recht tegenover hem op zijn kantoor zit. (Lucas 18:4-5)

Heeft Jezus zelf veel gelachen? Ik zou het niet weten. Wel weten we via Johannes dat Hij - samen met zijn moeder - op een bruiloft is geweest. Daar zal Hij wel niet hebben zitten kniezen en zeuren! En vertelt Hij zelf niet een parabel over een koning die een bruiloftsfeest hield? Daar zat iemand tussen die het feest niet van harte meevierde. Die heeft het geweten. Hij werd buiten de deur gezet. Want een feest lukt pas, als niemand aan de kant blijft zitten.

Ook weten we dat er mensen naar Jezus toekomen die Hem vragen: ‘Waarom vasten de leerlingen van Johannes de Doper wel, en uw leerlingen dat niet?’ Jezus antwoordt: "Zolang de bruidegom nog in hun midden is, zullen ze feest vieren!" Jezus ziet het leven als één groot bruiloftsfeest, waarop elk mens welkom is - hoe die ook is. Het leven mag een feest zijn! En laten we eerlijk zijn: daar moet op gedronken en gezongen worden! En aan de oogjes van de carnavalsvierders op de televisie zullen we zien dat ze deze goede raad goed zullen opvolgen.

In de carnavalsdagen gaan veel maskers op. Maar eigenlijk gaan er ook veel maskers af. Want mensen worden gelijk, zoals we allemaal gelijk zijn, als we in de wieg liggen of op het kerkhof. In Maastricht, waar ik vele jaren gewoond heb, is het straatcarnaval beroemd. De carnavalsoptochten zullen weer tienduizenden mensen trekken. En mensen zijn allemaal verkleed, de een nog mooier dan de ander. In Oeteldonk (Den Bosch) vind ik ze persoonlijk beter verkleed. Daar zijn ze allemaal hetzelfde verkleed als boer en boerin. Daar zijn ze inderdaad allemaal gelijk: van putjesschepper tot burgemeester. En in de grote Sint Janskathedraal wordt ongetwijfeld weer een carnavalsmis gehouden. Een kathedraal tot in de uithoeken gevuld met verklede en feestvierende mensen. En er zal weer heel wat afgelachen worden!

Want dat zijn we verleerd in de kerk. Het lijkt wel alsof we in de kerk altijd ernstig moeten kijken. Ontspan je spieren. Natuurlijk weet ik dat er veel beroerdigheid in de wereld is. Maar alleen de lach kan ons weer terugbrengen tot wie en wat we zijn: kwetsbare mensen die zo goed en zo kwaad als we kunnen het leven proberen te leven. Alleen de lach helpt ons verder. Carnaval herinnert ons elk jaar weer opnieuw hoe betrekkelijk ons leven is. Het is maar kort! En als we aan het einde van ons leven zijn gekomen - dat horen we elke zondag in het evangelie - mogen we leven van Jezus' belofte: wie het laatst lacht, lacht het best! Laten we het leven vieren als een feest, want we hebben nog steeds de bruidegom in ons midden.