De titel van de overweging

Vandaag nemen we afscheid van ons zeer gewaardeerde tienerkoor Vivace. Jullie aanwezigheid in de liturgie heeft ons bijzonder aangesproken. Jullie hebben een eigentijdse stijl. We zullen jullie missen. Maar er is een tijd van komen en een tijd van gaan, en die tijd is vandaag dan aangebroken. Maar wat is afscheid nemen eigenlijk?

In mijn pastorale jaren heb ik vele koren zien komen en zien verdwijnen. Bij mijn Eerste Mis als priester in de Don Boscokerk in Alkmaar zongen dertig jongeren van ons jongerenkoor. En toen ik hier in de Augustinus mijn veertigjarig priesterfeest vierde in 2010 was het koor, dat al lang verdwenen was, met velen aanwezig. De band van het koor is gebleven, al zijn de meesten hun eigen weg gegaan. Mijn vijftigste priesterfeest in 2020 doorbrak de corona vele activiteiten. Maar de post heeft wel de brieven met gelukwensen gebracht. De gedachte aan hun jaren als lid van het tienerkoor heeft hen op een bijzondere manier toch bij elkaar gehouden. En later in Assendelft (bij Hilversum) was er in 1986 ook een Jongerenkoor. En opmerkelijk dat ook deze koorleden altijd hun banden met elkaar zijn blijven behouden. Zelfs nu zingen ze nog hier en daar op uitnodigen, maar dan gaat het niet meer om tieners, tieners, maar om zestig en zeventigers, maar de banden zijn gebleven.

Oudere mensen blijven vaak lang bij hun koor, bij tieners ligt dat anders. Bij kinder- en tienerkoren zijn er bij tijd en wijle veranderingen. Op een be­paald moment gaan de kinderen hun kinderkoor verlaten, en dat geldt ook vaak voer de tienerkoren. Kinderen gaan naar nieuwe scholen, en tieners waaieren uit naar middelbare scholen en daarna naar het vervolgonderwijs, vaak in andere plaatsen en op andere adressen. Ze gaan de wijde wereld in, met nieuwe interesses en andere omgeving. Maar, ik weet het uit ervaring, hun band met de groep blijft vaak op een bijzondere manier met elkaar verbonden, vaak tot vele jaren. Dus het is waar wat in de titel van de liturgie van vandaag staat: ‘Vivace zegt tot ziens’, dat wil zeggen, wat er ook gebeurt, we blijven op onze eigen manier met elkaar verbonden. Niet voor niets hebben we als openingslied het lied gezongen van Marco Borsato: ‘Afscheid nemen bestaat niet, al ga ik wel weg maar ik verlaat je niet. Ik wil dat je me loslaat, dat je morgen weer verder gaat. Wat je ook doet, waar je ook gaat, wanneer je me nodig hebt, fluister ik gewoon mijn naam en kom ik eraan. En dat is dan daarmee afgesproken!

Afscheid nemen bestaat niet
Ik ga wel weg maar verlaat je niet
M'n lief je moet me geloven, al doet het pijn.
Ik wil dat je me los laat
en dat je morgen weer verder gaat
Maar als je eenzaam of bang bent zal ik er zijn

Kom als de wind die je voelt en de regen
Volg wat je doet als het licht van de maan
zoek me in alles dan kom je me tegen
Fluister mijn naam...en ik kom eraan

Kijk in de lucht, kijk naar de zee!
Waar je ook zult lopen, ja ik loop met je mee!
Iedere stap en ieder moment...
waar je dan ook bent!
Wat je ook doet, waar je ook gaat...
wanneer je me nodig hebt...
fluister gewoon mijn naam...
en ik kom eraan!!!
Afscheid nemen bestaat niet...!

Als evangelie hebben jullie vandaag gekozen voor Marcus 6:6-11

Jezus zond dan zijn leerlingen voor zich uit,
twee aan twee, naar de steden.
Ga dan, zei Hij, maar, neem geen beurs mee,
neem zelfs geen schoenen of kleding mee want dat is het verleden.
Ga alleen maar met de toekomstdromen, met "morgen".
Ga altijd maar door en laat je door niets afleiden.
Overal waar je komt, moet je eerste woord "Vrede" zijn.
Verkondig op je tocht overal rond:
Gods Rijk is nabij. En wees niet bevreesd.
Niet je reiszak of je geld of je kleren zijn je zekerheid.
Je zekerheid is de droom van morgen.

Volg en onze dankbare herinneringen en de volgende week gaan we als kerk weer onverdroten verder, nu zonder Vivace, nee ook mét Vivace die we vastleggen in onze dromen en onze dankbaarheid. Enkele leden van Vivace zingen met het zangkoor Tolle Lege in de kerstnacht mee, een viering die ook met een livestream zal worden uitge­zonden. Mijn dank spreek ik uit aan de koorleden van Vi­vace. Dank ook aan onze altijd enthousiaste dirigente Sarah, en aan de pianiste, en aan degenen die voortdurend de Vivace-liturgie vorm hebben gegeven. Ik wens jullie alle goeds, en ik hoop velen van jullie te blijven zien, want jullie zijn heel bijzonder meiden, die intussen ongetwijfeld langzamerhand de titel van mevrouw aan het krijgen zijn!

Ambro Bakker s.m.a.
Augustinuskerk