De titel van de overweging

Vandaag horen we dat Jezus de kinderen in zijn armen neemt. Twee keer komt dat in de Bijbel voor: in Marcus 10:16 en Marcus 9:36-37. En in beide keren gaat het om kinderen. Jezus zegt: Laat de kinderen tot me komen en houdt ze niet tegen.

Laat de kinderen tot mij komen
Alle, alle kinderen
Laat de kinderen tot mij komen.
Niemand mag ze hinderen.
Want de poorten van mijn rijk,
Staan voor de kinderen open.
Laat ze allen groot en klein
Bij mij maar binnenlopen.

Laat de mensen tot mij komen
Over alle wegen.
Laat de mensen tot mij komen.
Houdt ze toch niet tegen.
Want de poort van mijn rijk,
Gaan ook voor hen open,
Als ze aan een kind gelijk,
Bij mij binnenlopen.

Als het over ons geloof gaat, dan weten veel mensen niet meer wat geloven eigenlijk is. Geloven wij nog in onze moderne tijd? Laten we eerlijk zijn: in de laatste jaren hebben vele mensen hun levensdraad naar God doorgesneden, en daarmee ook de draad die de kinderen verbindt met de hemelse Vader. Neder­land heeft in vroegere jaren relatief gezien de meest missionarissen gebracht. In onze moderne tijd weet 60% van de mensen niet meer wat ‘geloven in God’ betekent. Fijn dat wij in onze Augustinuskerk in onze gezinsvieringen proberen om de draad van ons geloof weer op te pakken. Maar het echte werk zal thuis moeten gebeuren. Om de kinderen die van God komen weer in contact brengen met onze hemelse Vader. En als je lijntje naar God gebroken is, geen nood, want een Lijntje heeft twee uiteinden. Als wij de lijn met God loslaten, dan houdt Hij ons stevig vast aan de andere kant van de lijn!

Toen ik in Afrika was, vertelde iemand een verhaal over een spin die een groot en stevig web maakte met de grootste zorg. Het werd' echt een stukje vakwerk! De lijnen liepen allemaal keurig naar het midden. Nadat het web klaar was, was de spin tevreden. Hij wreef - als spinnen dat tenminste kunnen - met welbehagen in zijn pootjes. Nog één keer liep hij alle draden af om te kijken of alles stevig genoeg aan elkaar zat. En bovendien kon hij wel eens een draad vergeten zijn, want ook spinnen zijn niet onfeilbaar! Ineens stond hij voor een draad waarvan hij niet zo gauw meer wist waarvoor hij die gesponnen had. Het was blijkbaar een overbodige draad. Hij beet hem vlug door, want een overbodige draad, dat staat zo slordig!
En toen gebeurde het: als een zeepbel zakte het hele web in elkaar. Hij was bijzonder dom geweest, want hij had de draad doorgebeten waaraan zijn hele web was opgehangen!

't Geloof hoeft voor mij niet meer’, zei iemand tegen me. En hij was niet eens op de gedachte gekomen dat zijn hele leven er wel eens vanaf zou kunnen hangen. Ongewild was de zoveelste draad door een schijnbaar onschuldige opmerking doorgebeten! Er zijn tegenwoordig tal van mensen die menen dat zij het zonder God kunnen doen. Daarom hebben zij de draad maar doorgesneden. En zo vervreemden mensen van zichzelf, vervreemden we van elkaar en zijn vervreemd van God. Je hoeft heus geen pessimist te zijn om je hart vast te houden, als je maar naar de wereld om je heen kijkt: wat voor een ellende komt er dagelijks niet op een mens af via kranten, radio en televisie!

• Talloos zijn de dictaturen waarbij mensen worden gemarteld en onderdrukt; de kloof tussen arm en rijk wordt steeds groter en elke dag opnieuw sterven er mensen van de honger;
• En ook het spook van de milieuvervuiling doet de natuur geweld aan;
• Door het spook van de atoombewapening dreigen zelfs de sterren, van de hemel te vallen;
• En dan niet te vergeten: het spook van materialisme, waarbij wij meer aandacht hebben voor geld en voor al die dingen om ons heen;
• En dan hebben wij het nog niet eens over het spook van de ontkerkelijking en groeiende geloofsafval.

Allemaal anti-goddelijke machten, gericht tegen het welzijn van God en van vele mensen. En of we dat nu leuk vinden of niet, zo is onze geschiedenis een aaneenschakeling van onderdrukken en onderdrukt worden. Is er in deze wereld nog plaats voor het geloof in een bevrijdende God? Geen wonder dat er veel mensen zijn die menen dat zij maar beter hun draad met God kunnen doorsnijden, want blijkbaar is ook God niet in staat om in te grijpen in de wereld van vandaag. En dat heden is hard voor miljoenen mensen die leven aan de rand van de armoede of in dreiging van atoomgeweld. Veel mensen weten met God geen raad meer als ze kijken naar wat er in deze wereld gebeurt: zoveel lijden, zoveel verdriet, zoveel hulpeloosheid. Daarom: beter de draad doorgesneden, dan leven met een God die het kwaad in de wereld toestaat en tolereert!

Waarom er zoveel wanhopige dingen in de wereld gebeuren weet ik ook niet. Maar toch valt me één ding op: blijkbaar is God niet te beroerd geweest om zelf in zijn zoon Jezus met deze wereld mee te lijden. Een hoogst merkwaardige strijd tussen goed en kwaad. Het is Gods geschiedenis van het mosterdzaadje, van het kleine beetje gist, van een graankorrel in de donkere aarde. 'Het is het verhaal van een zwangere vrouw in barensnood, het verhaal van een klein kind in een voerbak. Het is het verhaal van de dwaze moeders of van een kamp van 'vrouwen voor vrede' tegenover een geweldige politiemacht!

‘Nee’, zei jaren geleden de aartsbisschop Oscar Romero: ‘dit is toch geen leven. Niet voor de armen van mijn land, niet voor mij met al mijn rijkdom en mijn kennis, moraal en kerktraditie’. Nu of nooit, wist hij, en hij draaide zich om, bij zijn leven! Hij ging naast de ver­drukten staan, en kwam naast hen liggen in de dood! Want tijdens de zondagmis werd hij om het leven gebracht. Maar het onverwoestbare geloof van Oscar Romero mag ook ons geloof zijn! Telkens wanneer er draken in onze wereld hun kop opsteken, ze zullen verpletterd worden door de kracht van de Maagd Maria. Mag deze wereld onze levensdraad met Maria, haar verbinding met God, nooit doorsnijden. Maar mogen wij ons invoegen in de geschiedenis van God-met-ons, die vaak dwars staat op de geschiedenis van mensen die toch alleen maar uitloopt op bloed en tranen.....

Ambro Bakker s.m.a.