De titel van de overweging

Woord van welkom

Na een zinvol en uitbundig leven heeft Thomas Valentijn Klawer ons verlaten. onze geliefde pastoor. Ook van onze Augustinuskerk. Al is de reden van ons samenkomen een droevige reden, toch mag ik u allemaal van harte welkom heten. Een speciaal woord van welkom, vooral ook aan de familieleden van Thom. Welkom ook aan de vele parochianen, vrienden en vriendinnen en collega’s die, met ongeloof in hun ogen, vandaag hier samengekomen zijn om Thom te gedenken en voor hem te bidden.

Bedroefd is ons hart, omdat wij afscheid moeten nemen van iemand die wij nog graag in ons midden wilden hebben. Het is de verwarring en de pijn, het niet begrijpen, dat deze uren zo zwaar maakt, om zo, onverwacht, dood te gaan! Natuurlijk weten wij al sinds onze kinderjaren dat in ons leven alles sterven moet, dat bloemen verwelken, dat dieren doodgaan. Verkeersongelukken lees je dagelijks in de krant, maar dat Thom dood is, is onbegrijpelijk. En alles in je blijft zich verzetten tegen deze plotselinge zonsverduistering.

Vader in de hemel, wij hebben weinig woorden. Wij zijn bedroefd met deze dood voor ogen. Vader, hoor onze vragen en blijf niet afwezig, nu wij vandaag zoeken naar het waarom. Verloochen niet het werk van uw handen, onze geliefde pastoor, die U hebt gemaakt.
Kom en zeg nog eens dat woord van welkom dat U sprak bij zijn geboorte op 26 februari 1940 in Amsterdam: 'Thom, Je mag er zijn - je bent heel goed'. Herhaal nog eens dat woord van toen: 'Je bent mijn beeld - je lijkt op Mij'. Uw beeld, dat kleine kindje dat eens leerde lopen en naar zijn moeder greep, toen hij die moest verliezen, toen hij slechts zelf 15 jaar oud was. Uw beeld, God, toen hij liefhad en wakker lag, soms angstig door de wereld liep en goed wou doen.
Uw beeld, God, ook toen afgelopen week alles zich tegen hem keerde. God, zeg het vandaag nog steeds, dat hij nog steeds Uw beeld is, nu hij er niet meer is voor ons. God, geef Uw naam aan Thom, want het is zo troosteloos dat hij hier nooit meer komt. Vader in de hemel, geef Uw naam aan hem, die ons is ontgaan, die - uit onze tijd gevallen - toch een stukje geworden is van ons eigen hart.
Vader in de hemel, dit vragen wij U door Jezus Christus, onze Heer.

VERKONDIGING

Beste familieleden, parochianen: doodgaan is voor gelovige mensen geen noodlot. Voor hem bestaan er geen gesloten toegangshekken meer. In liefde blijven we verbonden met Thom tot over de grenzen van de dood heen. De stem van Thom zullen we nooit meer horen. Nooit meer kunnen we hem aanraken. Alleen in ons hart kan hij bij ons blijven. Als een kostbare schat, als een kostbare herinnering. Of is er toch iets meer? Jezus heeft ons het beeld nagelaten van de stervende graankorrel. Graankorrel, zo klein en dan toch die donkere aarde in. En dan gebeurt het wonder: hij komt boven de grond en draagt rijke vrucht. Natuurlijk weet ik dat de symboliek van de stervende graankorrel op dit moment nauwelijks tot ons doordringt, gevangen als ieder van ons is in zijn eigen gedachten. Maar proberen wij het vandaag toch maar te zeggen: Sterven wordt leven, stilte wordt geluid. Verstening wordt adem, dood wórdt verrijzenis. Graankorrel eronderdoor en niet meer ademen. 't Verkeer staat stil, de straten verlaten, geen geluid meer te horen. En dan de eerste schreeuw, het eerste verlossende huilen. Uit de duisternis van de dood van zijn moederschoot ontstaat nieuw leven: ‘t verkeer komt weer op gang, straten vol mensen, die doen alsof er afgelopen vrijdag helemaal niets aan de hand is geweest. Woorden van leven en liefde. Thom, wij wachten op jouw eerste schreeuw. Graankorrel boven de aarde, nieuw leven en nieuwe adem, het eerste verlossende huilen. 't Gezicht stil, de ogen gesloten.

Thom, jij was gangmaker van een boeiend geloofsleven, maar geen gangmaker van de dood. Degenen die Thom hebben gekend zullen hem verschrikkelijk missen. Bijna 83 jaar hebben hun best gedaan. Zij vertellen over het einde, of over een nieuw begin. Thom, door jouw dood ben je pas goed aan het licht van God gekomen. En wat blijft er verder nog te zeggen Thom, die niets meer hoort, álles misschien wel begrijpt - zonder woorden. Zeg maar in geloof en vol vertrouwen 'Thom, tot ziens' - in Gods naam, op hoop van zegen.

In aanwezigheid van zijn familie in het Amstelveen ziekenhuis, hebben we Thomas voorzien van het sacrament van de zieken. Het pastorale werk was Thom lief tot aan het einde van zijn leven. Hij vertelde vaak over de parochies waarin hij werkte. Dat was in ’t Zand, in Heemstede en later in Laren en in de Goede Herderkerk. In 1984, Thom, werd je pastoor van de samenwerkende parochies in Castricum en Bakkum. Op 1 maart 1986 werd je onze pastoor in Onze Augustinuskerk.

Thom, op 30 juni 2005 ging je met emeritaat, maar tot je levenseinde bleef je je inzetten voor onze Augustinusparochie. En vele parochianen zijn je daar bijzonder dankbaar voor. De reacties van veel van zijn parochianen op Facebook spreken een duidelijke taal. Ook wist je gemakkelijk contact te maken met je parochianen. In zijn werk was hij nauwgezet. Thom, je regelde alles. Als je iets zag aan der linkerkant van het altaar, dan moest het direct naar rechts, want alles moest op de juiste plekken terechtkomen. Maar Thom, je had ook een zekere humor, en daarom durf ik tegen jou te zeggen:

Thom, je glimlach, je woorden, je eenvoud,
Je belangstelling voor anderen.
Een voorbeeld voor ons allemaal.
Jouw liefde mogen wij doorgeven.
Een zucht, het laatste.
Een glimlach naar wat voorbij is.
Bij God tot rust gekomen.
Als liefde een weg kon bouwen en
Herinneringen een brug,
Dan klommen wij naar de hemel en
Bracht je weer gauw terug’.

Thom, we zullen je echt erg missen. En als ik ook een brug naar de hemel zou kunnen bouwen, zou ook ik jou direct weer terughalen, want de wereld is weer wat kouder zonder jou, maar de hemel is ongetwijfeld een stukje warmer! Onze levensfilm kun je niet meer terugdraaien, hoogstens misschien wat doordraaien. Dan zullen ook wij ontdekken dat jouw aardse leven definitief ten einde is, maar dat jij nu je echte leven hebt hervonden in de handen van de levende God.

Thom, je bent overleden. En wat kunnen we anders doen dan God vragen: Laat niemand van ons achter in de nacht, laat niemand ongetroost blijven. God, geef hem en ons niet over aan de vergetelheid, maar houdt ons tot over de grenzen van de dood heen bij elkaar. God, vergeet ons niet, zoals we elkaar niet willen vergeten. Wij hebben vandaag in onze harten hebben voorgoed onze ‘vergeet-mij-nietje’ geplant. En daarmee onze liefde en ons respect voor hem. Vandaag nemen we afscheid van lieve ogen, die in die bijna 83 jaar - veel hebben gezien. We nemen afscheid van oren die veel hebben geluisterd, en een mond die veel maar vaak bemoedigend heeft gesproken. Ook van voeten die lange wegen zijn gegaan, van handen waarvan het laatste stukje van ’t weefgetouw doorheen gegleden is. De spoel van de wever is nu leeg, de laatste penseelstreken worden morgen, in besloten kring, aangebracht. En de meesten van u zullen zeggen dat het een schilderij geworden is, de moeite waard om op te hangen aan de binnenkant van ons hart.

Thom, je was een bijzondere priester met hart en ziel, met een groot geloof en een hart waarin je velen van ons hebt opgesloten, maar je was er vooral ook voor je familieleden, vele parochianen en vele vrienden. Thom, rust in vrede. We zullen ook jou niet vergeten. Je hebt je zelf vandaag voorgoed in onze harten geplant als een vergeet-mij-nietje. En opnieuw zou ik willen zeggen: ‘Hebt geen verdriet omdat Thom er niet meer is, maar glimlach omdat hij er was!’ Thom, we zullen je missen, maar we zeggen vanuit ons geloof: Thomas Valentijn, hoe dan ook, tot ziens bij de Eeuwige! We blijven van je houden.

Ambro Bakker s.m.a.