Reserveren voor het bijwonen van de Eucharistieviering
In het kader van de coronamaatregelen is het van belang dat u zich vooraf aanmeldt als u een viering wil bijwonen.
Dit kan telefonisch via het secretariaat: 020 - 646 06 83 op
maandag, woensdag, donderdag en vrijdag 10.00–13.00 uur;
dinsdag 14.00–17.00 uur
WEES NIET BANG
In deze tijd is onze wereld bevangen door de problemen rond het coronavirus, dat zich over de hele wereld nog steeds aan het verspreiden is. Overal zijn wetenschappers op zoek naar vaccins. De laatste berichten van de Wereld-gezondheidsorganisatie (WHO) melden dat er maar liefst zo’n 163 vaccinkandidaten zijn, waarvan er 23 ver genoeg zijn om ze nu op mensen te testen. In Nederland hebben we op voorhand al anderhalf miljard vaccins besteld! We wachten in spanning af.
Virussen zijn er eigenlijk altijd geweest. Nog maar 100 jaar geleden heerste de Spaanse griep, waarbij 50 miljoen mensen overleden. In de dertiende eeuw stierven maar liefst een derde van de Europeanen aan de ‘Zwarte dood‘. En wat dacht u van de virussen van de laatste tijd. Aan aids stierven tot nu toe 32 miljoen mensen en hebben 39 miljoen mensen nog steeds dat virus. In 2015 stierven 1,3 miljoen mensen het leven door Hepatitis (leverontsteking). Jaarlijks krijgen ook veel mensen griep. Er sterven dan 290.000 tot 650.000 mensen. En dan het virus van de baarmoederhalskanker (aantal doden 311.000 doden per jaar). En niet te vergeten de recent Ebolaziekte. Tot nu toe gemiddeld 11.325 doden per jaar. Conclusie: virussen zijn altijd onder ons aanwezig en zijn er doodgewoon. Wij weten dat vele landen te maken hebben onder andere bovenstaande ziektes, die vele levens eisen. Maar we schrikken dat een virus nu ook op ons bordje ligt.
Soms hoor je mensen zeggen dat het huidige coronavirusvirus een straf van God is door de wijze waarop wij leven. Dat hoorde ik vorig jaar ook van een Romeinse kardinaal die na een aardbeving vertelde dat het eigenlijk een beetje onze eigen schuld was, omdat wij God wat aan het vergeten zijn. Anderen beweren dat het een teken is van de naderende eindtijd. Nou schudt de corona ook ons weer eens wakker. Het roept opnieuw in ons wakker waar ons leven eigenlijk om gaat? Wat en waar is de plek van God in jouw leven? Waar sta je zelf? En als Jezus komt, ben je daar dan klaar voor? De corona leert ons dat we afhankelijk zijn, terwijl wij denken dat wij langzamerhand met onze kennis de hele wereld aankunnen.
Ik vond een mooi gedicht over het omgaan met de corona. En het is zo bijzonder omdat de oorspronkelijk tekst ontstaan is tijdens de Spaanse griep, waar 50 miljoen doden te betreuren waren:
‘En de mensen bleven thuis. En lazen boeken, en luisterden en rustten, en oefenden, en maakten kunst, en speelden spelletjes, en leerden nieuwe manieren van zijn, en waren stil. En luisterden nog dieper. Sommigen mediteerden, sommigen baden, sommigen dansten. Sommigen ontmoetten hun schaduwen. En de mensen begonnen anders te denken. En de mensen heelden. En, in de afwezigheid van mensen die onwetend, gevaarlijk, onbewust en harteloos leefden, begon de aarde te helen. En het gevaar ging voorbij, en de mensen kwamen weer samen. Ze rouwden om hun verliezen, en maakten nieuwe keuzes, en droomden nieuwe beelden, en creëerden nieuwe manieren om te leven en de aarde ten volle te helen, zoals ze zelf geheeld waren.’ (Kitty O’Meara)
Zo dromen wij in deze coronatijd over een nieuwe wereld, maar de werkelijkheid haalt ons vaak in. Bij elke Lock-down, voelen we ons in onze vrijheid erg beperkt. En dan denk ik aan die tienduizenden vluchtelingen die al jarenlang in quarantaine zitten, en nog wel in niet een geriefelijk huis. In vluchtelingenklampen is het smerig en onveilig, terwijl ze de verschrikkingen van de oorlog moesten ontvluchten. Jaren zitten ze met een uitzichtloosheid op de toekomst. En zelfs de bewakers van deze kampen laten het afweten. En ik denk aan de vele daklozen in New York, die geen veilig heenkomen konden zoeken. Ik denk aan die vele kinderen die gebruikt worden als slaven in de industrie. Ik denk aan de economische en politieke discussies. Willen de rijke landen zich ook inzetten voor de arme landen? Krijgen die straks ook het vaccin? Zorgen we consequent voor elkaar?
Hoe zien wij de toekomst na corona? Ergens las ik een mooie gedachte over hoe onze toekomst eruit zou kunnen zien: ‘Terwijl wij op de rem staan, gaat de natuur gewoon door. Bloemen gaan weer bloeien, vogels zingen in koor. De bomen krijgen weer bloesem, ze worden weer mooi groen. De dieren krijgen kleintjes en wij hoeven niks te doen. Wij zitten binnen, houden afstand van elkaar. Terwijl de natuur zich ontpopt, kijken wij ernaar. En als je dan goed kijkt en de schoonheid hiervan ziet, zijn het kleine wonderen, waar je naar kijkt en van geniet. Voel de warmte van de zon, zie de kracht van de bomen. De natuur redt zich wel, zolang wij er niet aankomen. Zolang wij dit respecteren en het zien als een wonder. Stil staan bij de schoonheid. Dan besef je pas: dit is heel bijzonder. Geef het tijd en ruimte en alles komt weer terug. De natuur neemt de tijd, en wij, wij willen soms te vlug. Sta er dan wat vaker bij stil in plaats van er aan voorbij te rennen.’
Hoe gaan wij om met elkaar, met deze wereld, met de natuur, met ons leefklimaat? God maakt zijn naam waar, want Hij doet wat Hij zegt. De Hebreeuwse naam Jahwe betekent: ‘Ik-ben-die-ik-ben, Ik-ben-er-voor-jou’. Dat is een andere naam dan de god van Babylon. Die heette Baäl. En de naam Baäl betekent: ‘Mensenbezitter oftewel: jij-bent-er-voor-mij’. Dat is het verschil tussen Baäl en Jahwe. Tot de dag van vandaag is het een eeuwigdurende strijd tussen ik-ben-er-voor-jou of jij-bent-er-voor-mij? We zien die strijd terug in de politiek en economie. Er staan steeds meer machthebbers op die zonder met de ogen te knipperen zeggen: ‘My country first’, mijn land eerst. En ik zie dat veel politici en economen niet eens hun eigen land bovenaan zetten, maar vooral zichzelf. Zij leven vanuit de Baälskrachten: ‘jullie zijn er voor mij en ik niet zozeer voor jullie. Het kan ook anders. Ongetwijfeld kennen velen van u het verhaal van het kleine prinsesje Juliana. Toen zij naast haar moeder Wilhelmina op het kleine balkon stond, vroeg het kind aan haar moeder: ‘Mam, zijn al die mensen nu van mij?’ ‘Nee’, zei koningin Wilhelmina: ‘Juliana, jij bent van al die mensen!’. Dat zouden we ook moeten durven zeggen tegen de derdewereldlanden: wij zijn er voor jullie en niet voor onszelf. En dat betreft ook onze politiek en economie. Een nieuwe wereld vraagt overal waar het nodig is om helpende handen.
En hoe gaan wij in deze coronatijd om met onze angsten en bange dromen. Er schijnt eens iemand uitgerekend te hebben dat de aansporing ‘wees niet bang’ in de Bijbel maar liefst 365 keer voorkomt. Het gaat dan ook om de varianten: vrees niet, wees niet bang, laat je hart niet verontrust worden! Inderdaad is het een aansporing die we vaak, misschien wel dagelijks, nodig hebben. Er is nogal wat om bang voor te zijn, zowel in het grote wereldperspectief als in ons persoonlijk leven. We kunnen bang zijn om fouten te maken, bang voor de toekomst en alles wat er komen en verdwijnen gaat. We kunnen bang zijn voor vreemdelingen en voor mensen die te zeer in onze eigen intimiteit treden, en we kunnen bang zijn voor onze eigen verlangens, gemoedsbewegingen en eenzaamheidsgevoelens. Zonder tegenwicht kan angst allerlei negatieve gevolgen hebben, zoals agressie, verkramping, fundamentalisme, of zelfs een overdreven hang naar respect.
Ook in de kerk kan de angst een grote rol spelen, op allerlei terreinen. De kerk is echter bij uitstek de gemeenschap waarin de angst niet het laatste woord zou moeten krijgen. Door de Blijde Boodschap van Jezus Christus kunnen we telkens opnieuw, in gebed, in vieringen en inzet voor de ander, beleven dat God ons leven wil en ons aan elkaar geeft, ieder met zijn of haar eigen bestemming, De kerk, het Volk van God dat onderweg is, moet ons steeds weer aanmoedigen om door de angst heen te gaan en te leven in het vertrouwen in de Geest van God, precies zoals Jezus dat zelf deed toen zijn vrienden in angst verkeerden.
In psalm 91 vinden we troostvolle woorden:
Wie woont onder de hoede van de allerhoogste God,
Wie overnacht in de schaduw van God almachtig,
Hij zegt tot de Heer: mijn toevlucht zijt Gij,
Mijn God, op U stel ik heel mijn vertrouwen.
Hij zal u dekken met zijn vleugels.
Onder zijn wieken vindt gij uw veiligheid.
Bij nacht en ontij zult gij niet bang zijn,
En vrees overdag geen aanval in de rug.
Klamp je maar vast aan Hem, Hij zal ons redden.
Wij zullen leven tot in lengte van dagen.
Wie woont onder de hoede van de allerhoogste God,
Hij zegt tot de Heer: mijn toevlucht zijt Gij.
Deken van Amsterdam
Locatie Augustinus feliciteert Ambro Bakker s.m.a.
Beste Ambro,
vandaag is het een heel bijzondere dag: precies 50 jaar geleden werd je door Mgr. Zwartkruis tot priester gewijd.
Het is vandaag dus jouw gouden priesterjubileum.
Je hebt lang naar deze dag uitgekeken, én, naar morgen, waarop het 50 jaar geleden is dat je je eerste H. Mis opgedragen hebt.
We zijn blij, dat we jou zo 'n 12 jaar in ons midden hebben.
Je hebt een warme persoonlijkheid, een flinke dosis humor, en belangstelling.
Door de week als vrijwilligers in de Parochiezaal aan de koffie zitten, schuif je graag voor een bakkie en praatje aan.
Je kunt goed luisteren en je getuigt van jouw missionaire taak.
Je bent niet voor niets een vooraanstaand lid van de Sociëteit voor Afrikaanse Missiën.
Bij het tafelgebed bid je telkens voor de mensen voor wie geen tafel gedekt staat.
Je schrijft graag voor het Augustinus Nieuws en Spirit. Daar gebruik je jouw talent om ons in jouw boodschap te betrekken.
Dit zien we ook terug bij de parochianen van jouw vorige parochie Maria Magdalena, die je bij jouw catecheseavonden vanuit 't Kalf naar Buitenveldert weet te trekken.
Ook ben je altijd nog welkom bij de Zusters van onze Lieve Vrouw van Amersfoort.
Ja Ambro,
het zijn 50 jaren geweest en 50 jaren, waar ontzettend veel is veranderd, én, het nodige nog te gebeuren staat. Ook nu met het Covid-virus staat alles weer op zijn kop.
We hebben veel bewondering voor je, dat je zo op jouw leeftijd nog die taak van pastoor-deken vervult. Je zegt soms wel eens, als problemen zich dreigen op te stapelen: 'Had ik maar een vak geleerd !'. Maar welke vakman doet zijn vak nog op 77 jarige leeftijd?
Jij bent hier een vakman Ambro, en daar hebben we veel respect voor.
Vanwege het Covid-virus kunnen we nu dit jubileum niet vieren, zoals jij dat zou willen. Samen met alle parochianen, parochianen van jouw vorige parochies, vrienden, confrères en niet te vergeten, de familie.
Dat feestje houd je nog van ons tegoed.
Je hebt het eens gezegd:
Priester-zijn is niet zo’n kunst.
Priester-worden, daar doe je heel je leven over !!!
We hopen dan ook dat je het komende jaar dit feest grootser kan vieren, omdat je dan nog een stukje méér priester bent geworden.
Namens alle parochianen van deze Augustinuskerk en parochie Amstelland van harte gefeliciteerd.
Ton Vonk
locatieraad St. Augustinus
IN DE LEERSCHOOL VAN HET LIJDEN
Beste parochianen,
Het blijft onwerkelijk dat de meeste contacten met u tegenwoordig per telefoon en andere media plaatsvinden.
Die gesprekken zijn meestal uitgebreid, zeker als het gaat om parochianen die alleen dag en nacht in hun huis verblijven.
Met verschillende parochianen heb ik gesprekken gehad over de vraag of wij de coronavirus moeten zien als een straf van God voor onze
levenswijze. Als God goed is en almachtig, waarom heeft Hij dan zoiets als een coronavirus geschapen? Waarom houdt hij dat niet tegen?
Waarom zijn er zoveel mensen, wereldwijd, die het leven moesten laten? Ik ben te rade gegaan bij Jezus van Nazareth.
Dan gaat het om Iemand die zijn leven moest geven vanwege de fantastische boodschap die Hij had.
Waarom heeft zijn hemelse Vader God dat lijden toegelaten?
Goede Vrijdag drie uur: een mens sterft in een uithoek van de wereld aan een onmogelijk kruis. Nauwelijks hoorbaar voor de omstanders komen van zijn lippen de woorden van Psalm 22: ‘God, mijn God, waarom hebt U Mij verlaten?’ (Matteüs 27:46) En die klacht klinkt tot de dag van vandaag en wordt telkens herhaald, hier en overal. Voortdurend botsen wij op tegen het menselijk verdriet, gaan eraan ten onder en vallen terug naar de aarde als een vergeeld blad in de herfst. Waarom moeten mensen sterven? Waarom al dat lijden en al dat menselijk verdriet? Niemand kan het ontlopen. Steeds opnieuw word je er mee geconfronteerd. Of zoals de dichter Huub Oosterhuis dat zegt: ‘een mens te zijn op aarde is levenslang geboortepijn’. In de woorden van Jezus: ‘Moest de Messias dit alles niet lijden om zo zijn glorie binnen te gaan?’ (Lucas 24:26)
De prijs van je geboortekaartje
Waarom moeten mensen sterven die goed zijn bovenmate: Jezus van Nazareth, Martin Luther King, bisschop Oscar Romero, Marianella Garcia Villas. Is de prijs die zij moesten betalen voor hun liefde niet veel te hoog? In ‘de Gebroeders Karamazov’ laat Dostojewski Iwan tegen zijn broertje Aljosja zeggen: ‘zo’n hoge rekening kan ik niet betalen, beleefd geef ik mijn geboortekaartje terug’ Is onze God dan een Aztekengod die voortdurend om mensenoffers vraagt? Vindt God zijn vreugde in het in elkaar storten van al wat leeft? De vraag naar 't lijden kunnen we eigenlijk niet aan. Wij ervaren zin en zinloosheid naast elkaar. Na de verschrikkingen van de Tweede Wereldoorlog die aan 20 miljoen mensen 't leven kostte, is het stil geworden rond het lijden. We weten er geen raad mee. En als we naar een antwoord zoeken, zoeken we tegenwoordig de antwoorden meer in de psychologie dan in de theologie: meer bij de mens en minder bij God.
Geleerden van naam
Mensen met grote namen hebben gezocht naar een antwoord, maar kwamen er niet uit: De Franse Schrijver Voltaire (1694-1778) beschouwt de vraag naar het lijden als een intellectueel spel van gevangenen die met hun eigen ketting rammelen. De Duits-Italiaanse cultuurfilosoof Romano Guardini (1885-1968) zei op zijn sterfbed: ‘Bij het laatste oordeel zal ik me niet alleen laten ondervragen, maar ik zal zelf ook vragen stellen! En de vraag die me geen enkel boek, ook de Schrift niet, die me geen enkel dogma, geen leerambt, en geen theologie heeft kunnen beantwoorden: waarom, God, die verschrikkelijke omwegen naar het heil, waarom het lijden van zoveel onschuldigen.
Tal van verklaringen
Natuurlijk er zijn antwoorden genoeg: Het is allemaal de schuld van die ene mens Adam, de wortel van alle ziekte en dood is de zonde, volledig geluk staat ons pas in de hemel te wachten, het lijden geeft ons de gelegenheid om innerlijk te rijpen, plaatsvervangend lijden voor het heil van anderen, het lijden als straf voor de altijd weerbarstige mens. Het zijn antwoorden die ons niet of nauwelijks bevredigen. In het Oude Testament constateert Job de kortsluiting tussen Gods liefde en het menselijk geluk. Job is de mens van vandaag: hij neemt geen genoegen met vanzelfsprekende antwoorden. Hij haat mensen die "die alles dichtplakken met leugens. Kwakzalvers noemt hij ze en hij roept het uit: in Godsnaam zwijg, als je tenminste nog een greintje verstand hebt’ (Job 13:14). Het lijden is blijkbaar geen theoretisch probleem, maar de realiteit van alle dag en alle mensen. Gedachten over het lijden ontstaan niet in de arena, daar wordt alleen maar geklaagd en geleden. In de arena is 't geen onderwerp van discussie meer, daar is verdriet en pijn. Daarom moet je het lijden willen bestrijden en niet begrijpen.
Twee soorten lijden
Er zijn eigenlijk twee soorten van lijden. Het ene is verweven in de structuur van de schepping, het andere wordt door ons zelf veroorzaakt. Dat laatste is vaak nog erger dan het eerste: het is lijden dat voorkomen had kunnen worden. Alleen de liefde kan ervoor zorgen dat lijden te dragen valt of wordt opgeruimd. Vanuit de liefde wordt zelfs Jezus' kruis een nieuwe levensboom (Genesis 2:9) die staat in de tuin van God (Openbaring.2:7). God de Vader blijft solidair met zijn zoon Jezus, tot zijn laatste snik. Ook Jezus krijgt te maken met de vraag: ‘Als God onze Vader is, hoe kan Hij dan zoveel leed aan zijn kinderen toelaten?’ Deze vraag waarmee wij God ter verantwoording willen roepen wendt Jezus af op de vrager. Zo blijkt zijn reactie op twee openbare rampen (Lucas 13:15). Niet God dient ter verantwoording te worden geroepen, maar wij zelf die telkens verkeerde keuzes maken. Het wordt dringend tijd om ernst te maken met het opruimen van onrechtvaardige structuren.
U zal worden opengedaan!
Nog een andere vraag van de mens beantwoordt Jezus even onverwacht. Die naar het onverhoorde smeekgebed: ‘Ik heb gebeden, maar het helpt niets’. Jezus zegt eenvoudig: ‘alles wat je in het gebed vraagt, gelooft dat je het al verkregen hebt." (Marcus 1:24) Jezus vraagt ons te blijven vragen. Als je daarin groeit, groeit ook de bede in je ‘God, niet mijn wil geschiede, maar de uwe’. Jesaia: ‘Zoals de hemel zich boven de aarde verheft, zo liggen mijn wegen boven de uwe, en mijn gedachten veel hoger dan uw gedachten’ (55:9) De verhoring is hoger dan wij vermoeden. Heel indringend ervaren wij dat in het lijdensverhaal: Jezus vraagt dat de beker van 't lijden aan Hem voorbij mag gaan. De lijdensbeker zal gedronken worden, toch wordt zijn gebed verhoord. (Hebreeën 5:8: ‘hoewel Hij de Zoon van God was, heeft Hij in de leerschool van het lijden gehoorzaamheid geleerd’). Jezus vroeg om verlossing uit het lijden van Goede Vrijdag (God, mijn God, waarom heeft u Mij verlaten?), maar kreeg van zijn Vader de Verrijzenis op Paas-morgen!
Het exodusverhaal
God heeft neergezien op de ellende van zijn volk en heeft het bevrijd uit de ellende van Egypte. Dat is de boodschap van Pasen: in de woestijn groeide 't volk uit tot Gods eigen volk. Blijkbaar liggen in de woestijn van het coronavirus ook groeikansen. Je kunt, tegen de verdrukking in, er een beter mens van worden. Ook in de coronawoestijn van vandaag, met zijn vele vragen. Jezus leert ons: ongelooflijk: wat er allemaal gebeurt, maar een nieuw land is ook voor ons bereikbaar. Dat kunnen we leren in ‘de leerschool van ons lijden’
Ambro Bakker s.m.a.
Deken van Amsterdam
Zou het kunnen zijn...
Dat terwijl wij ziek worden,
de aarde kan helen
Dat nu van alles verandert en stopt,
de natuur weer door kan gaan.
Zou het kunnen zijn...
Dat nu de wereld vertraagt,
de liefde kan versnellen
Dat druk zijn en naar buiten racen en vliegen,
de rust vinden en naar binnen keren wordt.
Zou het kunnen zijn....
Dat als we thuis moeten blijven,
we weer kunnen ervaren van wie we houden
Dat nu de maatschappij zo leunt op de zorg,
we beseffen hoe ontzettend belangrijk dat is.
Zou het kunnen zijn...
Dat de wereld en de luxe om ons heen nu kleiner wordt,
zodat we ons eigen grote hart weer kunnen voelen
Dat nu we goed voor onszelf en anderen moeten zorgen,
Ontdekken dat zelfliefde en naastenliefde noodzakelijk is.
Zou het kunnen zijn...
Dat nu we samen strijden tegen hetzelfde,
de eenheid in de verschillen kan worden gevonden
Dat als we elkaar nodig hebben,
herontdekken hoe saamhorigheid voelt.
Zou het kunnen zijn....
Dat na de chaos en strijd van deze tijd,
een nieuwe wereld wordt geboren
Dat na de angst en onzekerheid,
de liefde en waardering voor elkaar en de aarde terugkeert.
Zou het kunnen zijn....
Dat het zo moet zijn,
opdat de liefde wederkeert.
Bron: Rosalinde Weel
WOORD TER BEMOEDIGING
Beste parochianen,
wij leven in een onzekere tijd. Het coronavirus lijkt de samenleving tot stilstand te brengen. Veel mensen maken zich zorgen. Op dit moment leeft veel onzekerheid: hoeveel mensen zullen ziek worden, hoeveel mensen zullen door het virus sterven, hoeveel mensen zullen zich in deze weken van sociale onthouding extra eenzaam voelen, en wat betekent het virus voor de werkgelegenheid en onze bestaanszekerheid? Allemaal vragen waarop wij op dit moment geen antwoord op krijgen.
Om de verspreiding van het virus in te dammen, hebben de Nederlands bisschoppen een moeilijk besluit genomen. In het weekend worden in onze kerken, tenminste tot het einde van deze maand maart geen publieke liturgische viering meer gehouden. De eredienst aan God mag toch geen bron van besmetting worden. Maar deze maatregel heeft ook een andere kant. Het nodigt ons ook uit om op andere manieren onze verbondenheid met elkaar en met de Heer gestalte te geven. Wij stellen het heel erg op prijs dat de lokale omroep Amstelveen ons de gelegenheid geeft om zondagmorgen thuis deze viering te kunnen bijwonen. De eucharistieviering, waarin ondergetekende en pastor Dea Broersen voorgaan in het Noorddamcentrum, is niet toegankelijk voor parochianen, maar de mogelijkheid om met alle katholieke locaties van Amstelland via de tv in een en dezelfde viering met elkaar verbonden te zijn, zal bijdragen tot een toenemende verzustering en verbroedering.
In deze viering willen wij in het bijzonder bidden voor de mensen die getroffen zijn door het virus. Maar ook voor alle artsen en verpleegkundigen die dag in dag uit hard werken om de nood van zieken te lenigen. In kracht van het gebed zijn wij allen, juist in deze dagen, geroepen om anderen van dienst te zijn, heel bijzonder zieken, ouderen en eenzamen. Juist nu zijn wij uitgenodigd om met de woorden van paus Franciscus, gestalte te geven aan een cultuur van solidariteit en barmhartigheid. Hopelijk kunnen wij veel kwetsbare parochianen via telefoon of internet bijstaan. Laten wij, ook in deze tijd, elkaar nabij blijven, en er vooral zijn voor hen die er alleen voorstaan. Wij hopen en bidden dat wij ons veilig mogen blijven voelen bij elkaar en bij de goede God. In Christus toont God zijn onvoorwaardelijke liefde en trouw. In gebed blijven wij daarom bijzonder met elkaar verbonden. Namens het pastoresteam en de leden van ons parochiebestuur wensen wij u een zorgzame tijd toe. En in dit uur wensen wij u zondag ook een hartelijke inspirerende viering die vooral in het teken zal staan van de Derde Zondag van de Veertigdagentijd, waarin een ontmoeting plaatsvindt tussen Jezus en een publieke vrouw bij de bron.
Deken Ambro Bakker s.m.a.
Deken van Amsterdam
Pastoor RK Amstelland
Beste mensen,
We hebben te maken met heftige en ingrijpende situaties, wereldwijd, en ook in de Nederlandse maatschappij en het kerkelijk leven. De bisschoppen hebben zich gebogen over de gevolgen voor de gelovigen in ons bisdom en is de volgende communicatie hier vanmorgen over uitgegaan.
In verband met de laatste ontwikkelingen rondom het Coronavirus (COVID-19), scherpen de bisschoppen in Nederland de al eerder getroffen maatregelen aan. Alle publieke liturgische vieringen op zaterdagavonden en zondagen worden tot dinsdag 31 maart afgelast. Hiermee sluiten de bisschoppen aan bij het recente advies van de overheid en het RIVM.
De bisschoppen begrijpen dat het feit dat de zondagsvieringen niet door kunnen gaan voor vele parochianen een moeilijk besluit is, maar vragen hierin om hun begrip en gebed. Zij wijzen op de mogelijkheid van de (eucharistie)viering door de week in doorgaans kleine groepen, de geestelijke communie: ‘door het verlangen om Christus te ontvangen, schenkt Hij ons ook door deze ‘geestelijke communie’ zijn genade.’ Ook vragen de bisschoppen om kerken waar mogelijk open te stellen en zo mensen de gelegenheid te bieden voor persoonlijk gebed.
Viering in beperkte kring
Wanneer er in beperkte kring wel een viering is, bijvoorbeeld bij een doop of een uitvaart, zal de celebrant volgens strikte richtlijnen handelen. Alle parochies ontvangen via het eigen bisdom deze richtlijnen voor het vieren van de mis in kleine kring en het bedienen van de overige sacramenten. Deze richtlijnen zijn er om verspreiding van het coronavirus te voorkomen en om tegelijkertijd het pastorale werk toch zo goed mogelijk doorgang te laten vinden. Zo wordt bij contact met ouderen en zieken gevraagd altijd in overleg met bijvoorbeeld een zorginstelling of ziekenhuis te handelen en de richtlijnen tegen corona daar te volgen. Ook voor de gelovigen die hierbij zijn betrokken geldt: volg de richtlijnen voor contact van het RIVM.
De volgende maatregelen, die op 28 februari al werden afgekondigd, blijven van kracht
- Tijdens vieringen (in kleine kring) in parochies en instellingen is het ontvangen van de communie op de tong niet mogelijk;
- De communie kan alleen op de hand worden ontvangen en dient alleen door de celebrant uitgereikt te worden;
- De kelkcommunie is voorbehouden aan de celebrant;
- Kerkgangers geven elkaar bij de vredeswens niet de hand;
- Er wordt geen gebruik gemaakt van wijwater bij binnenkomst en verlaten van de kerk.
Met onmiddellijke ingang gelden tot nader order, en in ieder geval tot en met 1 juni , ook de volgende maatregelen
- Publieke liturgische vieringen op zaterdagavond en op de zondag worden afgelast;
- Vormselvieringen en presentatievieringen voor communicanten worden afgelast;
- Dopen en uitvaarten vinden plaats in kleine kring en worden sober gehouden. Ook hier met inachtneming van fysieke afstand tussen de gelovigen;
- De bisdommen ontraden alle andere samenkomsten, zoals het koffie drinken na vieringen, koorrepetities en catechetische bijeenkomsten.
Tv-mis en Gebed
De bisschoppen wijzen op de mogelijkheid om thuis op zondag de Eucharistie op televisie te volgen, via KRO-NCRV, vanaf 10.00 uur op NPO 2. Verder zendt Radio Maria doordeweeks een Eucharistieviering uit om 09.00 uur en 19.00 uur. In het weekend wordt een Eucharistieviering uitgezonden op zaterdag om 09.30 uur en zondag om 10.00 uur.
Ambro Bakker s.m.a.
Deken van Amsterdam
Pastoor van RK Amstelland
Boek 100 jaar zingen Pro Deo
Het Latijns Parochiekoor Cantemus Dominum bestaat op 13 juni 2020 honderd jaar!
Voor deze gelegenheid is een boek over het wel en wee van het LPK in de afgelopen 100 jaar geschreven. Het boek bevat de historie, bijzondere anekdotes en heel veel foto’s en heeft de passende titel “Honderd jaar zingen pro Deo”.
Het LPK is een zeer bijzonder koor en ondanks haar leeftijd energiek en springlevend. De goede sfeer en het plezier in het zingen is in die 100 jaar een constante gebleven. Dat is goed verbeeld en is de rode draad in dit mooie jubileumboek.
De jarige trakteert!
De opbrengst van de eerste honderd exemplaren van dit boek is bestemd voor een financiële ondersteuning van het in 1971 gestichte Sint Joseph’s Ziekenhuis in de Ghanese stad Nkwanta.
Bestel of koop het boek nu voor €25,-
Te koop bij Boekhandel Blankevoort,
Rembrandtweg 649-651 1181 GV Amstelveen
Of te bestellen via de mail: lpk@cantemusdominum.nl